Sepią Górę zawsze traktowaliśmy po macoszemu. Zawsze były ważniejsze i piękniejsze miejsca do zobaczenia. Gnało nas bardziej na południe - Polana Izerska, Chatka Górzystów, Orle, czeska Jizerka - bo i widoki piękne, i ból w nogach po długiej wędrówce poczuć można. A wyprawa na Sępią Górę ze Świeradowa, to żaden wysiłek. Ot, taki sobie spacer, po którym z pewnością nie pada się na "ryj", co bardzo lubimy. Tak myśleliśmy aż do wczoraj, kiedy to w piękny, zimowy (jak się okazało) dzień obraliśmy ją sobie za cel naszej wędrówki. Samochód zaparkowaliśmy na najdroższym parkingu świata, czyli na naszej działce, pokręciliśmy się po "włościach", zajrzeliśmy do studni, nie wiem, po co, cyknęliśmy kilka fotek i ruszyliśmy w drogę.
Najdroższy parking świata
Widok z działki na Tłoczynę
Mrożynka
Wąskimi dróżkami Mlądza doszliśmy do stadniny koni, potem szosą dotarliśmy do pierwszych zabudowań Gierczyna. Przecięliśmy stary trakt łączący dawno temu Jelenią Górę z łużycką Żytawą (Zittau). Przez wieś historycznie związaną z górnictwem i wydobyciem kruszców przeprowadził nas zielony szlak i nim dotarliśmy do wypłaszczenia nad Kotliną. Widok z tego miejsca, podobnie jak i ze szlaku nad wsią przepiękny!
Widok na Gierczyn
Kufel z oślimi łączkami i ani jednego dziecka na saneczkach
Patrząc na wschód pod nogami mieliśmy Gierczyn wciśnięty w dolinkę wyrzeźbioną przez potok Czarnotka. Wyżej ośnieżone zbocza Kufla poprzecinane poprzecznymi wstęgami lasu. Na północ roztaczał się widok na Pogórze Izerskie - od Giebułtowa, Mirska aż po Grudzę na pierwszym planie. Dalej od lewej widoczny Gryfów, wzgórze z kaplicą św. Anny, ruiny zamku Gryf, Proszówka, Młyńsko. Gdzieś daleko na północnym wschodzie z Gór Kaczawskich wyrastała charakterystyczna, stożkowa Ostrzyca Proboszczowicka. Było to miejsce, w którym, mimo zimnego wiatru, spędziliśmy kilkanaście minut. Z czerwonymi polikami i przemarzniętymi dłońmi, bo przecież zdjęć w rękawicach zrobić się nie da, ruszyliśmy w drogę - piękną, ośnieżoną, otoczoną przytulonymi do niej świerkami, które czasami przybierały ludzkie kształty.
Izeria czy Syberia to ? 😀
Po drodze mijaliśmy kolejne stacje kamiennej drogi krzyżowej, aż doszliśmy do stacji XIV.
Kilkanaście metrów dalej wyłonił się Szczyt Sępiej znajdujący się na (nomen omen) Białym Kamieniu.
Wyglądał zjawiskowo. Powitał nas mroźnym, południowym wiatrem. Słońce od czasu do czasu przesłaniały chmury. Ale widok był wart trudu wyprawy.
Widok na Świeradów Zdrój
W dole cały Świeradów, a nad nim górujący Stóg Izerski, dalej Smrek i Czerniawska Kopa. Nad pasmem Wysokiego Grzbietu wisiały ciężkie, ciemne chmury, ale na szczęście nie przesłaniały szczytów. Nie mogliśmy oderwać oczu od widoków. Pomiędzy oblodzonymi gałązkami można było zobaczyć wsie przyrośnięte do północnej strony Grzbietu Kamienickiego.
Mlądz też gdzieś tam był w ogonie Przecznicy. Na Sępiej Górze byłam drugi raz, ale wtedy, czyli jakieś 25 lat temu nie zrobiła na mnie większego wrażenia. Może zima odkrywa to, co przesłania lato? A może po tylu latach, wbrew temu, co stwierdził okulista, mój wzrok się wyostrzył?😊😉 W każdym bądź razie przyjdziemy tu wiosną i sprawdzimy. Grzegorz ma podobne odczucia. Nasyceni widokami przypomnieliśmy sobie o... ssaniu w żołądku, czyli gorącej kawie, herbacie i "niedobrym" jabłeczniku z kremem karpatkowym. Kofeiną i cukrem musieliśmy podładować bateryjki, bo przed nami jeszcze droga powrotna, czyli około 10 km do zrobienia.
Grześ mimo późnej pory, zmienił trasę, bo zamarzył sobie wejść na Wysoką. Miał nadzieję, że uda się zobaczyć Karkonosze. Śnieg na drodze nie był ubity. Buty zapadały się w miękki puch. Mimo to dotarliśmy, a właściwie przeszliśmy obok Wysokiej, którą porastały młodziutkie sosny. Szlak od samego szczytu oddalony był o 100, może 150 metrów. Ale półmetrowa pierzyna śnieżna utrudniała dojście. Tak więc i tutaj musimy wrócić, kiedy zejdą śniegi. Zawróciliśmy więc i przyspieszyliśmy tempo. Za pół godziny zachodziło słońce, a my prawdopodobnie zgubiliśmy szlak.
