Niedziela bez wyjazdu niezgorsza od wyjazdowej. I choć przeważnie wokół żagańskich poligonów rosną sosnowe lasy, miejsc barwnych nie brakuje. Jedno z takich jest nad Kwisą. Właściwie wzdłuż całej rzeki jesienią jest kolorowo. Dęby, drobne buki , klony i wszędobylskie czeremchy odcinają się od oliwkowej ściany sosnowego lasu.
Może kiedyś będzie tu szlak rowerowy?
Wycieczka udana. Jesienne dary lasu przyniesione. Chyba już pora na różany bukiet z liści klonu.
Dziwnie to zabrzmi: w środę po pracy, czyli ok. 10.30 znów nas pognało. W górach zapowiadała się ładna pogoda. Pomyśleliśmy, że może to być ostatni moment na uchwycenie polskiej, złotej jesieni. W dodatku syna pracoholika 😊przymusowo odcięli od pracy, bo pani w kadrach się doliczyła, że urlopu w tym roku nie wykorzystał. A że biedak miejsca sobie znaleźć nie mógł, zaproponowaliśmy wspólny wyjazd. Cel: dla Oskara kopalnia kwarcu Stanisław, dla nas - w końcu Wysoka Kopa. Nie byliśmy na niej nigdy. Albo nie po drodze było, bo ze szlaku trzeba zboczyć, albo za wcześnie, bo po zimie dróżka nie do przejścia, tym bardziej, że teren torfowy i podmokły. Ruszyliśmy z Rozdroża Izerskiego i tym razem się udało!!!
Długo zwlekaliśmy ze złożeniem starego namiotu przerobionego na wakacyjną kuchnię polową. Za długo. Wiatr poważnie uszkodził plastikowe okno i powyrywał gumki napinające. Szkoda. Porządny, stary, polski namiot. Dziś już takich nie produkują. Może uda się jeszcze coś posklejać?
Ubiegły słoneczny i rześki weekend upłynął w pożegnalnym, czyli smutnym nastroju. Zwinęliśmy "pałatkę", ociepliliśmy studnię, zabezpieczyliśmy okna dopinając tymczasowe okapniki zamiast parapetów, zasoliliśmy wodę w muszli klozetowej, pozamiataliśmy podłogę w chacie i uprzątnęliśmy podwórko. Dwa dni nam to zajęło. Niestety, ziąb przegonił nas na nocleg do ciepłej i gościnnej Leśniczówki. Smutno było przy pożegnaniu. Ociągaliśmy się z wyjazdem. Grzesiek zajrzał do sąsiada na działkę, żeby pobujać się na ławeczce i wysłać mu zdjęcie. To znów poszedł nad staw. Potem jeszcze była kawka na słoneczku i kręcenie się po podwórku. Wyjechaliśmy po godzinie 17.00.
W Mirsku dopadła mnie chęć zobaczenia z bliska kaplicy na Górze św. Anny, którą za każdym razem mijamy w drodze do Mlądza. Zmieniliśmy nieco trasę i pojechaliśmy przez Proszówkę, skąd pod samą kaplicę prowadzi droga dojazdowa. I to niezbyt mi się podobało.
Wyobrażałam sobie, że dojdziemy tam wąską dróżką pośród pół, tak jak niegdyś Agnieszka z mężem Leopoldem Schaffgotschem i obejrzymy piękny zachód słońca. Dziki parking pod kaplicą zupełnie nie pasował. Gdyby nie on, mielibyśmy namiastkę powrotu do przeszłości. Może nawet zatracilibyśmy się w podziwianiu przyrody i zgubiłabym ślubną obrączkę, jak Agnieszka przed wiekami? Panorama ze wzniesienia piękna. Widać było całe pasmo Karkonoszy i Gór Izerskich, co prawda nieco przesłonięte woalem jesiennej mgiełki, ale widoczne na tyle, aby rozpoznać kolejne szczyty pasma. Kapliczka wyglądem przypominała mi budowle dalmackie - kamienne, zazwyczaj białe, skromnie wyposażone, z ołtarzykiem na środku i nastrojowe. Zwykle spotykało się je na uboczu, czasami nad brzegiem Adriatyku albo, podobnie jak tu, na szczycie góry. Różnica między nimi jest taka, że ta nasza zamknięta na cztery spusty, natomiast w Chorwacji każda z nich stała otworem i zapraszała gości. Można było wejść, uklęknąć na chwilę, odpocząć, czasami wpisać się do księgi gości, podumać a nawet zmienić przywiędłe polne kwiatki na ołtarzyku przy świętej figurce. I żadnych śladów dewastacji, popisów przypadkowych graficiarzy czy dzikich imprez przy ognisku nieopodal wśród stosu pustych puszek i butelek. Tęsknię troszkę za chorwackimi wyprawami rowerowymi i wędrownymi, za ciepłem; bezkresem błękitu; za wąskimi uliczkami wyłożonymi białym kamieniem wypolerowanym odciskami ludzkich stóp; za dróżkami pomiędzy polami pachnącej lawendy na Hvarze, które przemierzaliśmy na rowerze wczesnym rankiem, aby zdążyć z powrotem przed spiekotą południowego słońca; kalafiorami kamienistego wybrzeża, w które wciskała się morska woda; kafejkami z pachnącą kawką; za cudną, słoneczną rowerową Parenzaną i Górą świętego Eliasza w środku zimy...💓a nade wszystko tęsknię za niepowtarzalnością śródziemnomorskiego klimatu, na który składa się nie tylko przyroda, ale i ludzie. Jak bardzo pokochał Chorwację mój mąż? Poniżej dowód. Znajomi wiedzą: jeśli dla Grześka coś z Chorwacji to książka, a nie magnes na lodówkę.
W końcu zaspokoiłam ciekawość. Kaplica św. Anny czy też św. Leopolda zaliczona. Wrażenia pozostały w pamięci, zdjęcia na komórce. A mimo wszystko jakoś smutno...
- Kawa...
- Uhmm...
I śpi dalej. No to będzie leniwie i nudno - pomyślałam. Usiadłam na łóżku. Spojrzałam w okno. Słońce coraz wyżej.
- Może gdzieś pojedziemy? - spytałam.
Obudził się. Usiadł na łóżku.
-Ale gdzie?
- Może po górach połazić?
Zerwał się z łóżka i poszedł po mapę: Góry i Pogórze Izerskie. Otworzył rwąc przy okazji kolejne kilka centymetrów karty na zgięciu.
- Może Jizerka? Weszlibyśmy na Bukowiec. Tylko do Jakuszyc trzeba będzie podjechać. Nie, za dużo jazdy. Zanim się zbierzemy, będzie późno. No to może...dwie wieże?
I już wiem, co w nocy oglądał.
- Czerniawska Kopa , a stamtąd Smrek.
Wodził palcem po mapie, objaśniając mi drogę i szacując czas na przejście.
- Trasa nie jest długa. W drodze powrotnej będziemy mogli jeszcze wstąpić do nas na kawę i zobaczyć, co tam na działce?
Pomyślałam: Tak! Dwie wieże! Nie chcę robić rosołu w tak piękną niedzielę. Jedziemy.
Kawa była szybka. Potem śniadanie. Herbata do termosu, kilka jabłek, aparat i w drogę.
Przed południem byliśmy w Czerniawie. Zaparkowaliśmy auto pod domem uzdrowiskowym i zaczęliśmy wędrówkę pod iście tolkienowskim tytułem. Cieszyłam się na tę wyprawę, bo tej trasy jeszcze nigdy nie przeszłam.
Do wieży na Czerniawskiej Kopie doszliśmy czarnym szlakiem w godzinę.
Stamtąd tylko kilkanaście minut drogi i cel osiągnięty.
Niedziela miała być niespieszna. Może spacer do lipy albo na Kufel. Zdarzyło się zupełnie odwrotnie. Od samego rana gdy tylko wyszło słońce,...
