Krypliczanka, cesarska lipa i milenijny krzyż

Przyjechaliśmy do Mlądza sprawdzić szkody spowodowane przez wichurę i przykręcić kilka desek domykając ściany między krokwiami. Oprócz przewróconego wychodka, przykręconego wiosną  przez Błażeja na trzy śruby, wszystko stało na swoim miejscu. Po zabezpieczeniu  Grzegorz zajął się zaplanowaną robotą, ja natomiast  ruszyłam na wycieczkę. 

Najpierw chciałam dotrzeć na wspomnianą w przedostatnim poście wynoszącą się ponad  wsią  Krypliczankę. Uliczką wzdłuż Mrożynki cofnęłam się do mostku, skręciłam w prawo na polną drogę, która delikatnie pięła się ku górze. Teren po lewej ogrodzony elektrycznym pastuchem nie powstrzymał mnie przed wejściem. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że szczyt Krypliczanki jest poza pastwiskiem. Tak więc przeturlałam się pod drutami (mam nadzieję, że sąsiadka Agnieszka tego nie przeczyta, bo wstyd będzie i wtargnięcie na jaw wyjdzie:)) i podeszłam wyżej.

                                                                         

 Pod młodym dąbkiem usiadłam na chwilę. Poprzez wyczesane z liści gałęzie brzóz zobaczyłam szczyty Grzbietu Kamienickiego. Ale to jeszcze nie był wierzchołek górki. Szłam dalej i wtedy okazało się, że znów muszę przeczołgać się pod pastuchem, za którym już legalnie mogłam osiągnąć cel. Krypliczanka dość gęsto zadrzewiona od strony południowej nie wynagrodziła widokami. Od północy było o wiele lepiej. 

Zamek Gryf, kaplica św. Anny i Rębinka po prawej nad Rębiszowem zamykała widok. Jeden punkt planu wycieczki był zaliczony. Ruszyłam dalej w poszukiwaniu milenijnego krzyża, który o tej porze roku widoczny jest z naszego domku, a dokładnie znajduje się na wprost wejściowych drzwi. Z dębowo-brzozowego lasku wyszłam na pola. I  tu niespodzianka. Im dalej  szłam, tym bardziej otwierała się przede mną panorama na Góry Izerskie.

                                                                              

 Szukałam krzyża. Tak na oko musiał być gdzieś niedaleko, skoro widać go z naszej działki. I był. Wyłonił się zza drzew. Wysoki, metalowy, biały stał  na  rozdrożu wśród pól, a obok niego stara lipa. Źródła podają, że to cesarska lipa posadzona w 1872 roku. Na niej mała kapliczka z figurką Matki Bożej. Miejsce piękne. Trudno je opisać. Zdjęcia też nie odzwierciedlają rzeczywistości.

                                                                                 

 Usiadłam pod drzewem i  przypomniała mi się fraszka Kochanowskiego. Niestety, wbrew temu, o czym mówił mistrz z Czarnolasu "doszło mnie"  słońce😊, bo było już po piętnastej i jesienny dzień po zmianie czasu na zimowy  miał się ku końcowi.

                                                                                

 Góry przede mną od Urwistej po Czerniawską Kopę zachwycały kolorami. Oparta o pień lipy zasiedziałam się trochę. Byłam ciekawa historii tego miejsca. W przeddzień Wszystkich Świętych musiała też nadejść refleksja o przemijaniu i nieśmiertelności. Za moimi plecami 150-letnia lipa, przede mną w majestacie góry. Pomiędzy nimi ja, człowiek  -  krucha istota, która przez tysiąclecia uzurpowała sobie władzę nad wszystkim, a  panowanie zadane przez Najwyższego  pomyliła z panoszeniem się... 

Takie myśli nie przychodzą mi często do głowy. A szkoda. Zmieniają priorytety i zwalniają z pogoni za czymś, co tak naprawdę  mało istotne. Chyba będę tu częstym gościem i nie raz siądę pod liściem.

                                                                          

Do domku wróciłam z jabłkami w kieszeniach. To był dziś nasz obiad. Grzegorz kończył pracę.  Przed zachodem zdążyliśmy jeszcze wypić herbatę. 

 Słońce szybko  schowało się  za Smrekiem. Pożegnaliśmy w Mlądzu  dzień i ruszyliśmy do domu, w którym syn czekał na nas z ciepłym obiadem.