"Jak powstrzymać ten czas..."

Z rozcapierzonymi palcami nad klawiaturą komputera siedziałam dość długo i nic. Pustka w głowie. Pokowidowa mgła, która coraz bardziej mnie zaskakuje. Słów brakuje. Tracę wątek.  I nagle w radiu 357 słyszę:

"Pytasz mnie, jak powstrzymać ten czas
Pędzi tak
Jakby wpadł w jakiś trans
Powiem ci, na ciężkie czasy Horacy radził tak
Radził tak

Chwytaj dzień
Tak, by znaleźć swój rytm
Chwytaj dzień
Ciesz się chwilą i żyj
Zawsze idź za głosem serca
A dojdziesz tam, gdzie chcesz
Tam, gdzie chcesz..."

Marek w "Kieruj się na południe" puścił Zbigniewa Wodeckiego z Kayah. Słuchamy z podkastów, bo inaczej w tygodniu nie możemy.  I wszystko jasne. Słowa jak ulał pasują do pierwszego postu w tym roku. Miałam jeszcze pomysł, aby rozpoczynając wpis  wspomnieć o kalendarzach - plakietkach, które coraz częściej odklejam i przyklejam do wewnętrznych drzwiczek szafki albo choinkach ubieranych i rozbieranych w coraz szybszym tempie. Szybko mija rok za rokiem. Za szybko.

 Ten  stary pożegnaliśmy trzygodzinnym  spacerem po żagańskich lasach i listą piosenek w ulubionym radiu. Sylwester marzeń w Zakopanem jakoś nas nie zachęcił:)) Nowy Rok powitaliśmy kameralnie, z książką i radiem na początku, bo noworoczny Top Wszechczasów  to nasza tradycja. Właściwie to początek nowego roku nie był niczym specjalnym.  Dzień jak co dzień, ale ponoć już w lepszej rzeczywistości, bo nowy ład mamy. A potem, czyli dnia drugiego były górki, chociaż kiedyś mawiali na nie Olbrzymy i dopiero tu poczułam, że kolejny roczek za mną. Zasapałam się... No nie...Do tej pory odpoczynki przy ostrzejszych podejściach bywały - na żółtym szlaku wiodącym pod Łabski Szczyt albo przy wejściu na Przełęcz Karkonoską z Przesieki. Ale żeby tutaj? Kamienica raptem 973 metry. A przecież wchodziliśmy z górnej Przecznicy. Wstyd się przyznać. Drugiego dnia już po powrocie  było jeszcze gorzej - ból nóg ciągnący  od łydek po krzyżowy odcinek kręgosłupa przypominał o wycieczce. Myślałam: nie będę tworzyć posta  ku pamięci skoro cały czas  pamiętam... Trochę przeszło. Wzięłam się do pisania, ale  wesoło nie jest. Nowy rok, ale z czego się cieszyć? Jeszcze trochę, a nie daj Boże, nogi odmówią mi posłuszeństwa i góry tylko na blogu oglądać będę. I tak w ogóle jakoś mi markotno. Sił ubywa i jeszcze ten środkowy palec zatrzaskujący. Może to i dobrze, że się nie prostuje... Ale  puchnie i boli, nawet podwójnie, bo szydełkować przez niego  przestałam, a ElaJ taką piękną zazdrostkę dzierga. No i chałupkę kończyć trzeba. Tyle roboty zostało. Grzesiek wszystkiego nie udźwignie. Poplanowane, pomierzone, zamarzone. Robota czeka.

 I gdyby nie wspomniana piosenka, zapiekłabym się w tym czarnoowidztwie i marudzeniu. Horacy przyszedł z pomocą i przemówił do rozsądku.  Wiem - wszystko co dobre i co złe z głowy  się bierze. "Nie porzucam nadzieje, jakoć się kolwiek dzieje...":) A wycieczka naprawdę była udana. Nie żałuję. Niech sobie nogi bolą. Idę za głosem serca...

                                                                           Kamienica

Rysianki 

Stara przedwojenna droga

Widok na Wysoki Grzbiet

I na koniec  Joe Dassin w tym samym podkaście

"A gdybyś nie istniała,

Powiedz, po cóż miałbym żyć.

By włóczyć się po świecie

bez ciebie,

Bez nadziei i żalów.

I gdybyś nie istniała,

Próbowałbym wymyślić miłość.

Jak malarz, który pod

swoimi palcami widzi

Rodzące się kolory dnia.

Nie dowierzając.

I gdybyś nie istniała,

Powiedz, dla kogo miałbym żyć."

💖💞